Μέσα στον ‘’πραγματικό χρόνο’’,ζούμε άπειρες στιγμές,ζούμε κρυφές ζωές σε στιγμές που κρύβουν μικρές κρυφές αιωνιότητες,στιγμές που αγνόησαν τον χώρο κ το χρόνο,σε άλλες ,μυστικές διαστάσεις της σκεψης και του πνευματος,που η αστρονομία της καρδιάς των ανθρώπων ξέρει μόνο να αφουγκράζεται κ να ζεί.Στιγμές κόσμων που δεν υπάρχουν πουθενά εδώ τριγύρω μας,που ολοι οι επιστήμονες θα αρνηθούν ότι υπάρχουν,γιατί αυτές υπακούν μονο στους αστρικούς νομούς τον εαυτόν και τις καρδιάς,μόνο μέσα μας.
Αν αναρωτηθηθουμε ποτε προλαβαμε μεσα στο λιγοστο χρονο μας και είδαμε ή νιώσαμε την αύρα απο τέτοια και τόσα αναπάντεχα μυστικά…αυτή είναι η απαντηση μου. Ο χρόνος είναι ψέματα ο χρόνος υπάρχει μόνο μέσα μας όχι έξω κ το μοναδικό του ρολόι είναι η ψύχη.Οι δείκτες τις ψυχής που μια σταματάνε για χρόνια στις στιγμές κ μια προσπερνάνε τα χρονια σε στιγμές.Άπειρες μικροστιγμες σε μια αιώνια γραμμη μας στιγματίζουν αν μπορεις να τις αδράξεις, κυλάνε μεσα από τα χερια μας και γλιστράνε αθόρυβα,κι όμως καποιες από αυτές κυριεύουν την υπαρξή μου οταν ψάχνω να βρω ένα κουκουλι από την απογοητευτική καποιες φορες τοπική πραγματηκοτητα.
Ενας κοκκος σκονης ταξιδεύει σαν απλανές αστέρας μεσα σε μια δέσμη ηλιαχτήδας,που φανερώνει αυτό το μικρο απαρατήρητο μυστικό κόσμο.Τι ιστοριες θα μπορούσε να μας πει ενας κόκκος σκόνης?Από πού προερχετε?Ποσοι ανθρωποι σαν εμένα τωρα τον παρατηρησαν και τι σκεψεις εκαναν σε σχέση με αυτόν?Πανω του ίσως ζουνε παραξενα όντα που εχουν κανονηκες ζωες σαν εμας,και ισως καποιο από αυτά τα παραξενα όντα να είδε και σε αυτό στον κόσμο του καποιο κοκκο σκονής και να εκανε τις ιδιες περιεργες σκεψεις με μενα,αλλα ναι,τι λεω?Εγω ειμαι αυτό το παραξενο ον!Ξεχασα ότι στην απεραντοτητα του Συμπαντος και η Γη ενας μικρος κοκκος σκονης είναι,Dust In The Wind… και τι μαγικο,μπορεί να ταξίδεψε από μια αχανές γωνιά του διαστήματος χιλιαδες ετη φωτος μακρια για να φτασει ως εμενα τωρα…
Και σκεφτόμαι,αν τωρα ένα τόσο «ασημαντο» γεγονος μπορει να κρυβει τοσα μυστηκα,ποσο μαλον τωρα όμορφα πράγματα και μυστικά «κρύβει» λοιπόν ολακαιρος ο κοσμος μας!Ολακαιρο το συμπαν μας,ολαικαιρος ο εσωτερικος μας κόσμος,αλλα στην ουσια νομίζω τα κρυβουμε εμεις οι ιδιοι από τον εαυτο μας.
Το παρελθον είναι πισω μας το παρον ισα ισα γλυστραει σαν την αμμο μεσα από τα χέρια μας,το μελλον δεν εχει ερθει ακομα…δεν υπαρχει αυριο…δεν υπάρχει χτες…ουτε τωρα…μονο ίσως μικρες αιωνιότητες….μεσα σε στιγμες, πίστη στο χάος,μια μικρη πεταλουδα πεταει στο πεκινο και βρεχει καταρρακτωδώς στο Λονδινο,όλα είναι πιθάνα,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου